Τίποτα δεν ξέρουμε από Χριστό, ενώ είμαστε χριστιανοί. Μένουμε πιστοί στην απερισκεψία μας και ζούμε χωρίς Χριστό.
Όταν πάει στον άνθρωπο ο Χριστός, μπει στην ψυχή, η ψυχή γίνεται αλλιως. Ζει παντού, ζει στα άστρα, ζει στον κόσμο τον πνευματικό. Ζει στο χάος, ζει στο σύμπαν, ζει στη Νότια Αφρική, στον Ινδικό Ωκεανό και μιλάει με αυτούς. Και τους λέει για σπίτι τους, για τα κορίτσια τους, για την οικογένειά τους.
Εσείς τώρα θα νομίζετε, έτσι σας τα λέω. Ό, τι τέλος πάντω εγώ είμαι κάτι. Δεν είναι τίποτα, όμως προσπαθώ. Από αυτά που λέω, λίγο σαν να τα γεύομαι. Ό, τι μου επιτρέπεται το λέω.
Ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Αν δεν βλέπεις τον Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό.
Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Είναι το παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινο που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει. Να τα βλέπει όλα, να τους βλέπει όλους, να πονάει για όλους. Να τους θέλει όμους μαζί του, όλους κοντά στον Χριστό.
Όταν (οι άνθρωποι) βρίσκουμε έναν θησαυρό, δεν θέλουμε να το πούμε πουθενά. Ο χριστιανός όμως όταν βρει τον Χριστό και τον αισθανθεί θέλει να το φωνάζει και να το λέει παντού.
Ο Χριστός είναι το παν. Όλα στον Χριστό υπάρχουν τα ωραία. Μακράν του Χριστού η θλίψη, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στενοχώρια, οι αναμνήσεις των θεμάτων της ζωής, των πιέσεων. Όλα ζουνε εκεί. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί και τίποτα. Πουθενά δεν στεκόμαστε.
Ο Χριστός είναι ο φίλος μας, είναι ο αδελφός μας, το φωνάζει.
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
