Σιωπά η κτίση.
Σκοτεινιάζει ο ουρανός.
Σείεται η γη.
Ο Παντοδύναμος δείχνει αδύναμος.
Ο Αθώος στέκει σταυρωμένος ως κακούργος.
Η Ζωή στέκει χωρίς πνοή.
Γεύεται σκοτάδι και θάνατο,
Αυτός που έφερε το Φως και την Ζωή.
Άπνους. Νεκρός.
Πού είναι το κάλλος σου Χριστέ μου;
Που είναι η δύναμή Σου;
Που είναι η δόξα Σου;
Μα, να τώρα φαίνονται πιο έντονα.
Το κάλλος στην αγαθότητα.
Η δύναμη στην υπακοή.
Η δόξα στην ταπείνωση.
Ανοίγεις τα χέρια Σου.
Ακόμα και τώρα στην τελευταία Σου πνοή,
μια αγκαλιά ανοικτή η παρουσία Σου.
Τι άλλο να κάνω και να πω;
Σου φιλώ τα άχραντα πόδια Σου…
Ω Χριστέ μου,
Κύριε και Θεέ μου…
Σε εσένα αμαρτάνω,
μα και μόνο εσένα λατρεύω.
Μνήσθητί μου Κύριε , όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου.
π. Παύλος Παπαδόπουλος
