Συνέχει την καρδία μου φόβος και τρόμος που τολμώ να εγκωμιάσω τον μεγάλο αυτό ασκητή των ημερών μας. Το τέκνον του οσιοτάτου μας πατρός Ιωσήφ του Ησυχαστού. Το άξιον τέκνον. Ο οποιος είχε τη μεγάλη τιμή και ευλογία να αγιοκαταταχθεί στους καταλόγους της εκκλησίας μας μαζί με το γέροντά του, την ίδια ημέρα, τον όσιο Ιωσήφ.
Και λέω καταλαμβάνομαι με φόβο και συγκίνηση, διότι γνωρίζοντας από κοντά, συναναστρεφόμενος μαζί με αυτόν τον άγιο, ενθυμούμενος τις πολλές φορές που μας αναγκαλίστηκε, ενθυμούμενος τις πολλές φορές που εστάθηκε αυστηρός μαζί μας, ενθυμούμενος τα δάκρυα που έβλεπα να τρέχουν απ’ τα μάτια του, ενθυμούμενος του ρούχο που με μια παραμάνα ήταν πάντοτε καρφωμένο πάνω στο ράσο του και απορώντας τι είναι αυτό το ρούχο, ανακάλυψε μετά πως ήταν αυτό που σκούπιζε τα πολλά του τα δάκρυα.
Φρίττω και δεν τολμώ με δυσκολία να συνεχίσω, γιατί; Γιατί αυτός, το πρότυπο της υπακοής, μας καθιστά ημάς ανακόλουθους.
Ενώ είδαμε, ενώ ακούσαμε και ψηλαφήσαμε, ούτε στο άκρο του ποδός του δεν μπορούμε να συγκριθούμε.
Υπήρχαν πολλές άγιες μορφές στο Άγιο Όρος, όμως ο παπα Εφραίμ ο Κατουνακιώτης και ο Άγιος Παΐσιος δέσποζαν τότε. Σαν αστέρες πολύφωτοι στο Άγιο Όρος. Και επειδή δεν μπορέσαμε εμείς να τους ακολουθήσουμε και να κάνουμε αυτά που ακούσαμε, όμως τους αγαπήσαμε. Ευχαριστούμε το Θεό που τους έφερε μέσα στη ζωή μας και να εύχεστε αδελφοί μου, έστω λίγο να τους μιμηθούμε. Και αν δεν μπορούμε τουλάχιστον να διηγούμεθα σε εσάς αυτά που δεν τα διαβάσαμε στα γεροντικά. Τα είδαμε ζωντανά.
Κήρυγμα του Γέροντα Νήφωνα στην αγρυπνία για την εορτή του Αγίου Εφραίμ Κατουνακιώτη στις 27-2-24.
