Ποτέ δεν θα μας απογοητεύσει ο Χριστός.
Χρειάζεται υπομονή, που όμως δεν έχει μιζέρια.
Υπομονή που δεν είναι παραίτηση κι αφανισμός της επιθυμίας.
Υπομονή που δεν είναι μοιρολατρία.
Υπομονή που δεν είναι κατάθλιψη και σκοτάδι ψυχής.
Υπομονή που είναι γεμάτη φως, ελπίδα και πίστη, σε αυτό που δεν έγινες ακόμη.
Φως κι ελπίδα σε Εκείνον που δεν ήρθε ακόμη.
Βγες από τις ενοχές του παρελθόντος κι ανοίξου στην έκπληξη του μέλλοντος.
Χριστέ μου χάρισε μου υπομονή.
Βοήθησε με να ξέρω και να μπορώ να σε περιμένω, δίχως να απογοητεύομαι.
Να περιμένω το χρόνο της ψυχής μου.
Την ώρα την δική Σου.
Την ώρα του κάθε πράγματος.
Να μην βιάζομαι και παίρνω λάθος αποφάσεις.
Να μην αυτοκαταστρέφομαι.
Χριστέ μου βοήθησε με να κάνω υπομονή και να μένω ανοιχτός στην στιγμή του θαύματος, της αλλαγής, της φώτισης.
Βοήθησε με να σε εμπιστεύομαι και να περιμένω το «Τώρα» το δικό Σου.
Ξέρω ότι ποτέ δεν μας ξεχνάς ακόμη κι όταν σιωπάς.
Γνωρίζω ότι ποτέ δεν μας λησμονείς ακόμη κι εάν αργείς.
Πλέον έμαθα και ξέρω ότι θα έρθεις κι ας απογοητεύομαι πολλές φορές. Όμως υπομένω και προσμένω.
Θα έρθεις, ναι, θα έρθεις.
Σε περιμένω με ένα δόξα σόι ο Θεός.
Τα καλύτερα ποτέ δεν είναι στο χθες αλλά στο αύριο του Θεού.
–π. Λίβυος–
