Θα αρχίσω από τον σημερινό εορτάζοντα Άγιο. Τώρα αν ξέρει κανείς σας, δύο τρεις μπορεί να τον ξέρουν. Γι αυτό σας προτρέπω, κάθε μέρα ή το πρωί ή το βράδυ, να ανοίγετε το ημερολογιακή σας, εκείνο το μικρό, έστω δύο Αγίους που γράφει ή να έχετε το συναξάρι στο σπίτι σας. Όλα τα άλλα τα έχουμε, άμα βρούμε καμία καλή κατσαρόλα θα πάμε να την αγοράσουμε και εντάξει, δεν είναι κακό να έχει μία νοικοκυρά τα απαραίτητά της, θέλω να πω έχουμε μέριμνα. Έχουμε μέριμνα να δούμε ποιος Άγιος εορτάζει σήμερα; Για τα πνευματικά έχουμε τέτοια μέριμνα; Δεν έχουμε χρόνο. Και βλέπω τις κυρίες, με βαμμένα τα μαλλάκια τους, βαμμένα τα νυχάκια τους. Και πάνε, δεν τα κάνουν μόνες τους τώρα. Να πάνε, δεν έχω πρόβλημα να πάνε. Εκεί έχουμε χρόνο. Να πάμε να δούμε τον Ολυμπιακό έχουμε χρόνο, να πάμε στον Παναθηναϊκού και μεσάνυχτα, δεν τα λέμε και για τα πνευματικά με τόσο πόθο. Και βρίσκουμε δικαιολογίες, δεν έχουμε χρόνο, κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.
Εκείνος που έχει φωτιά μέσα του αδελφοί μου, αυτά όλα δεν τα λέει. Εκείνος που αγαπά τον Χριστό ψάχνει να βρει τρόπους.
Μου έλεγε ένα πάτερ, ότι όταν πάω γέροντα στο αεροδρόμιο και καθυστερεί το αεροπλάνο, ιδίως στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης που έχει και πιο λίγους, ξέρεις που βγάζω την ώρα μου, λέει; Πηγαίνω και κάνω κομποσκοίνι μέσα στην τουαλέτα. Εκείνος που θέλει βρίσκει τρόπους. Κοιτάξτε την πρόθεση. Μα βέβαια, άμα κάθεσαι και δεν σταματάει η γλώσσα και κουβεντιάζουμε δύο ώρες; Ε κουβέντιασε μισή, μία, μίαμιση και άφησε και μισή ώρα για να διαβάσεις. Πιάνουμε το τηλέφωνο και βράζει το αυτί μας και βράζει το χέρι μας και μετά δεν έχουμε χρόνο. Μας βλέπουν και τα παιδιά μας μετά. Άντε δεν έχουμε χρόνο να αφιερώσουμε στην προσευχή. Χρόνο να αφιερώσουμε στα παιδιά μας; Ούτε εκεί. Πώς θα προχωρήσουμε μετά πνευματικά; Νουθετείστε τα, πότε θα τα νουθετήσεις, πότε θα τους πεις μία κουβέντα σωστή, πότε θα τους μιλήσεις και λίγο για τον Χριστό;
Όλα αυτά που λέμε, «δεν βρίσκω χρόνο, δεν, δεν, δεν», είναι εγωισμός αδελφοί μου. Ο ταπεινός άνθρωπος δεν λέει έτσι. Ο ταπεινός ελεεινολογεί τον εαυτό του. Και λέει δεν «ναι βρε παιδί μου, χάλια τα κάναμε, μούσκεμα τα κάναμε, αλλά πρέπει να ψάξω να βρω τρόπους». Και εκείνος που έχει πόθο και φωτιά, βρίσκει τρόπους.
Σήμερα ο εορτάσαμε αυτό τον μεγάλο Άγιο. Ευδόκιμος ο Βατοπεδινός. Ένας Άγιος άγνωστος μέχρι το 1840 που εβρέθηκε το λείψανό του. Κανένας δεν ήξερε τίποτε, ούτε για την παρουσία του. Ούτε γράφτηκε τίποτε στο μοναστήρι. Αυτός ήταν πνευματικός άνθρωπος, ταπεινός άνθρωπος, αφανείς, εργάτης της αρετής και όταν πληροφορήθηκε από τον Θεό την κοίμησή του, πήγε μέσα στο κοιμητήριο, πήρε και την εικόνα της Παναγίας, την έβαλε στο στήθος του και παρέδωσε το πνεύμα. Μέσα στα οστά των άλλων πατέρων.
Περάσαν τα χρόνια, πήγαν να φτιάξουν το κοιμητήριο και εκεί που έφτιαχναν τον τοίχο από το οστεοφυλάκιο, άρχισε να βγαίνει ευωδία. Γέμισε ο τόπος, σταμάτησαν και οι εργάτες και η ατμόσφαιρα ευωδίαζε. Και λέει ο πάτερ μήπως έχει κάτι, κάποιο άγιο λείψανο. Και σιγά σιγά τον βρήκαν τον Άγιο, ολόκληρο, με το ράσο του και την Παναγία να την κρατά στο στήθος του.
Ήταν και δύο επίσκοποι εκεί στο μοναστήρι, από την ευωδία ειδοποιήθηκαν οι πατέρες, χτύπησαν οι καμπάνες και το μετέφεραν μέσα στο καθολικό της Μονής.
Δεν ήξεραν ούτε ποιος ήταν, ούτε το είδαν πουθενά γραμμένο ούτε το όνομά του. Και αποφάσισαν, είπαν οι επίσκοποι που ήταν εκεί να τον ονομάσουν Ευδόκιμον, διότι πρωτον ευδοκίμησε ενώπιον του Θεού και κατ’ ευδοκίαν Θεού εφανερώθηκε.
Και είπαν, αν ο Άγιος δεν δεχθεί το όνομα αυτό, ας παρουσιαστεί και ας αποκαλύψει ο ίδιος το όνομά του. Πράγμα το οποίο έγινε.
Και παρουσιάστηκε ο Άγιος σε κάποιον μοναχό και του είπε ότι εγώ λέγομαι Σάββας, αλλά να με αφήσετε όπως με ονομάσατε. Ευδόκιμο. Και γίνεται μεγάλη πανήγυρις κάθε χρόνο στο Βατοπέδι. Τα λείψανά του ευωδιάζουν και κάνει πολλά θαύματα. Και εκείνη τη μέρα που πήραν τα λείψανά του στο καθολικό, ένας τυφλός μαναχός βγήκε και του λέει «αν είσαι Άγιος, να δω το φως μου» και προσκύνησε και ανέβλεψε το φως του. Και άλλα πολλά θαύματα. Αλλα τι θα πάρουμε από τη ζωή αυτού του Αγίου; Πρώτο ο αγώνας του που έκανε, ο αγώνας του ο κρυπτός. Έκρυβε την αρετή του. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα. Είναι δείγμα της ταπείνωσης, που χωρίς την ταπείνωση δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. Δεν μπορούμε να ενωθούμε με τον Χριστό με τον οποίο αποχωριστήκαμε, λόγω της παραβάσεώς μας μέσα στον Παράδεισο. (…) Φανταστείτε τι αγώνα έκανε αυτός ο Άγιος και με τι μαεστρία τους έκρυβε. (…) αυτός είναι ο σκοπός μας να επανενωθούμε και εμείς, να επανέβρουμε τη σωστή μας θέση, μεταξύ του προσώπου μας και του προσώπου του Θεού.
(…) Άγιοι δεν γίνονται μόνο οι καλόγεροι αδελφοί μου. Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε μόνο για τους μοναχούς. Για όλο τον κόσμο. Και για εμάς τους Χριστιανούς και για όλο τον κόσμο σταυρώθηκε. Και ο Θεός θέλει πάντας ανθρώπους. Δεν λέει πάντας Χριστιανούς, λέει πάντας ανθρώπους.
Και την σωτηρία του διαβόλου ποθεί αλλά δεν υπάρχει η ταπείνωση εις τον διάβολο.
(…) Ο σκοπός είναι να προχωρούμε. Και θα το αισθανόμαστε μέσα μας αν προχωρούμε. Πώς αισθάνεται μία γυναίκα ότι έχει παιδάκι μέσα στην κοιλιά της; Το αισθάνεται, δεν χρειάζεται κανείς να της το αποδείξει. Έτσι και η Χάρις του Θεού, οταν θα έρθει μέσα μας δεν θέλουμε κανέναν να μας το πει. Θα το αισθανθούμε. Γι αυτό ας μην μείνουμε αμέτοχοι σε αυτό το μεγάλο δώρο του Θεού.
Από τη σύναξη με τον Γέροντα Νηφωνα στη Μονή του Αγίου Νεκταρίου στη Γλυφαδα την 5η Οκτωβρίου του 2024
