Στα σαράντα τέσσερά μου χρόνια ο Θεός μου φανέρωσε αυτό, που θα με κράταγε μέχρι τέλους τής ζωής μου σταθερό στη στενή και τεθλιμμένη οδό, που είχα επιλέξει:
Το της «ατιμίας πόμα καθάρσιον» που λέει και ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης.
Από τότε μέχρι την τελευταία μου αναπνοή ούτε στιγμή δε μ΄ άφησε η συκοφαντία, η προσβολή, η περιφρόνηση.
Δε θέλω να σου μιλήσω ούτε για περιστατικά, ούτε για πρόσωπα.
Μπορεί να σε σκανδαλίσω με λογισμούς αγανάκτησης και κατάκρισης.
Δε θα μπορέσεις έτσι να καταλάβεις, ότι και τη συκοφαντία και την προσβολή και την περιφρόνηση έφτασα να τ΄ αγαπήσω. Απορείς;
Κι όμως, έμαθα να τα βλέπω σαν τα καρφιά του σταυρού μου.
Αυτή ήταν η οδός τής ανάστασής μου.
Να ΄ναι ευλογημένα.
Με μάθαν ν΄ αγαπώ, απαλλαγμένος από την αγωνία να αρέσω, να γοητεύω, να τιμώμαι.
Με μάθαν να στρέφω το βλέμμα στους ταπεινούς και καταφρονεμένους, στους απλούς, καθημερνούς και ανώνυμους ανθρώπους, στο χρυσάφι της γης. ”
~Άγιος Νεκτάριος
