Άνοιξε το στάδιο. Όποιοι θέλουν να αγωνιστούν ας εισέλθουν. Να εισέλθουν νομίμως. Διαφορετικά κοροϊδεύουν ότι τον Θεό; Δεν μπορούν να κοροϊδέψουν το Θεό, κοροϊδεύουν τον εαυτό τους. Θέλεις αδελφέ μου να εισέλθεις, είσελθε νόμιμα στο στάδιο. Δεν σου επιβάλλει κάποιος να μπεις. Όταν μπεις όμως πρέπει να αγωνιστείς. Άσχετο αν σαν άνθρωπος κάπου γλιστρήσεις. Σηκώνεσαι και προχωρείς.
Είναι πολλοί που λένε δεν μπορώ. Κάνε το σταυρό σου, δείξε την πρόθεση σου, ότι θέλω Χριστέ μου. Βοήθησέ με. Δεν πιστεύουμε στην πρόνοια του Θεού; Δεν πιστεύουμε στην βοήθεια του Θεού.
Προχωρούμε όμως, όχι μόνο με τη νηστεία των τροφών. Αυτό είναι το εύκολο. (σ.σ. Προχωρούμε) με τη νηστεία των παθών μας. Η νόμιμος άθλησης είναι εκείνη που περιέχει μέσα μετάνοια. Χωρίς μετάνοια δεν ανοίγουν οι πόρτες του παραδείσου. Βλέπετε ο άσωτος υιός με μετάνοια επέστρεψε, με δάκρυα και τον δέχτηκε ο πατέρας. Όχι με εγωισμό. Ο τελώνης το ίδιο. Με δάκρυα πολλά. Χτυπώντας το στήθος του.
Νηστεία ήταν η πρώτη εντολή που έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους. Να μη φάτε από αυτό το δέντρο. Παράκουσαν, αλλά δεν είπαν «συγγνώμη Θεέ μου». Όχι, εγωισμός.
Μετά τι έγινε; Έκλεισαν οι πόρτες του παραδείσου.
Και εμείς πολλές φορές κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Και δεν ανοίγουμε την καρδιά μας. Αμα δεν ανοίξουμε την καρδιά μας, άμα δεν πούμε συγγνώμη με πόνο, με πραγματική ταπείνωση, τότε δεν έρχεται η Χάρη του Θεού.
Και οι δύο Απόστολοι απαρνήθηκαν τον Χριστό και ο Ιούδας και Πέτρος. Ο Ιούδας πήγε και απαγχονίστηκε. Ο Πέτρος εβγήκε έξω και έκλαψε πικρώς. Όχι απλώς έκλαψε, έκλαψε πικρώς. Με πόνο δηλαδή. Ήταν πικρά τα δάκρυά του Πέτρου, γι αυτό επανήλθε στο αποστολικό αξίωμα. Και μάλιστα πρωτοκορυφαίος των Αποστόλων. Γιατί όμως; Γιατί έκλαψε πικρώς και όποτε άκουγε κόκορα να λαλεί αμέσως άρχιζε να κλαίει ενθυμούμενος την προδοσία που έκανε στον Κύριο. Εμείς τόσες προδοσίες που κάνουμε αδελφοί μου εκλάψαμε;
Αν αρρωστήσει ο πατέρας μας, το παιδί μας, η μάνα μας, αν δεν περάσουμε στις εξετάσεις κλαίμε. Και μάλιστα πικρά. Για τις αμαρτίες μας εθρηνήσαμε καμιά φορά; Εκλάψαμε; Βλέπετε αποδεικνύουμε ότι αγαπούμε πιο πολύ τους δικούς μας ανθρώπους, την καλοπέρασή μας, την υγεία μας και πιο λίγο τον Χριστό. Γιατί; Διότι τον πληγώνουμε κάθε μέρα. Αμαρτάνουμε και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Γονατίσαμε γι αυτά τα αμαρτήματά μας; Εκλάψαμε πικρώς όπως τον Πέτρο;
Ιδού η μέρα σωτηρίας. Ας αναλογιστεί ο καθένας τι κάνουμε σε αυτή τη ζωή και επειδή οι μέρες μας είναι αποκαλυπτικές και δύσκολες, ας γευτούμε τουλάχιστον πριν να πεθάνουμε βρε αδελφοί μου, λίγο τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και μία μικρή ακτίνα να έρθει μέσα μας, θα μας φωτίσει και δεν θα θέλουμε τίποτα πλέον πάνω σε αυτόν τον κόσμο. Διότι ο Χριστός ήρθε για να μας κάνει κατά Χάριν Θεούς. Αυτός είναι ο σκοπός μας.
Ας κοιτάξουμε τον προορισμό μας σε αυτόν τον κόσμο τον ψεύτικο. Που δεν ξέρουμε πόσο θα είναι η παραμονή μας πάνω στη γη, να γευτούμε λίγο της Χάριτος του Χριστού. Να μη μείνει κανείς αμέτοχος. Είναι κρίμα.
Σας ευχαριστώ για την πολλή σας αγάπη προς τη μονή μας, ευχαριστώ και τους πατέρας για τους κόπους που κάνουνε και την υπακοή που δείχνουνε. Ευχαριστώ όλους σας, διότι με πολλή αγάπη προς τη μονή μας και προς όλους μας έρχεστε. Και σας παρακαλώ να προσεύχεστε να μας σκεπάζει η Χάρις του Θεού.
Όμως επειδή σαν άνθρωποι «σάρκα φορούντες και εν τω κόσμω οικούντες», μπορεί κάποια φορά ή μπορεί πολλές φορές να σας ελυπήσαμε. Να σας σκανδαλίσαμε. Να σας απογοητεύσαμε, σαν άνθρωποι που είμαστε και εμείς. Σήμερα, αυτή τη στιγμή και εκ μέρους των πατέρων και από μένα, σας ζητάμε ταπεινά συγγνώμη. Να μας συγχωρέσετε για τα λάθη μας και για τις αδυναμίες μας.
Κήρυγμα του Γέροντος Νήφωνος στον εσπερινό της Συγχωρήσεως (17-3-24)
