Μας προετοιμάζει όλους μας ο Χριστός μας να συστραυρωθούμε μαζί του και μόνο έτσι θα έχουμε δικαίωμα να συναναστηθούμε μαζί του.
Ενώ ο Χριστός προετοιμάζει τους μαθητές του με κάθε λεπτομέρεια και τους λέει ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί εις θάνατον και θα τον επτύσουν και θα τον ραπίσουν και θα τον σταυρώσουν. Τους το είπε με όλες τις λεπτομέρειες τις θα συμβεί. Εν τούτοις δύο εκ των κορυφαίων των Αποστόλων, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής, πήγαν και ζήτησαν από τον Χριστό κοσμική δόξα. Νόμιζαν ότι θα γίνει βασιλειάς και θα καθίσει ένας από τα δεξιά του και ένας εις τα αριστερά του.
Παρόλο που είδαν τα θαύματα του Χριστού που έκανε, εντούτοις δεν ήταν ακόμη έτοιμοι, δεν ήταν ακόμη φωτισμένοι υπό τον φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος, δεν είχε γίνει η Πεντηκοστή και ακόμη οι μαθητές βλέπετε, είχαν ένα κοσμικό φρόνημα.
Γι αυτό ζήτησαν από τον Χριστό αυτό το πράγμα (σ.σ. κοσμική δόξα). Και τους είπε ο Χριστός ότι δεν «είναι δικό Μου ποιος θα καθίσει στα δεξιά και ποιος στα αριστερά Μου», εννοώντας την ημέρα της κρίσεως. Και τους είπε «όποιος θέλει να είναι πρώτος να είναι έσχατος». Διδάσκει την ταπείνωση ο Χριστός μας και προς τους μαθητές και κατ’ επέκταση προς όλους μας.
Απέδειξε πρώτος εκείνος υπομένοντας τις ύβρεις, τους εμπτυσμούς, τους ραβδισμούς, τους κολαφισμούς, τον κάλαμον, τον αγκάθινο στέφανο και τέλος τον Σταυρό και μετά την Ανάσταση.
Να ανεβούμε μαζί με τον Χριστό μας, να πορευτούμε στα Ιεροσόλυμα, να ανεβούμε και εμείς μαζί του τον δρόμο της πνευματικής πορείας. Ο οποίος δεν είναι στρωμένος με λουλούδια, αλλά έχει πολλά αγκάθια, πέτρες, θλίψεις. Έχει εμπτυσμούς, κολαφισμούς, έχει Σταυρό. Αλλά αδελφοί μου με χαρά πρέπει να τα σηκώσουμε αυτά, γνωρίζοντες εκ των προτέρων ότι υπάρχει η Ανάσταση.
Και επειδή προβάλει κανείς την αμαρτωλοτητά του, ότι πως εμείς θα πορευτούμε με τον Χριστό; Είμαστε άνθρωποι αδύνατοι, αμαρτωλοί. Πώς θα μπορέσουμε να συναναστηθούμε, για να φύγει από μέσα μας η αποθάρρυνση, ο προβληματισμός, μήπως οι αμαρτίες μας είναι εμπόδιο στην προκοπή μας την πνευματική και στην πορεία μας, στο να ακολουθήσουμε τον Χριστό, προβάλει σήμερα η Εκκλησία μας, μία αμαρτωλή γυναίκα, παναμαρτωλή. Η οποία έφτασε σε βάθη αμαρτωλότητας όχι μόνο προσωπικής, αλλά έγινε αιτία να φθαρούν εκατοντάδες άνθρωποι. Εκύλησε στην αμαρτία όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά και πάρα πολλούς ανθρώπους. Και όμως, η δύναμη της μετανοίας δεν εμπόδισε τον Χριστό στο να την συγχωρέσει. Και όχι μόνο να την συγχωρέσει. Αλλά η δύναμη της μετανοίας που είχε, οι κόποι, οι αγώνες, τα δάκριά της, προκάλεσαν την συμπάθεια του Χριστού μας. Και τη συγχώρεσε και την έκανε Θεοφόρον Αγίαν. Προφήτιδα, που κανείς δεν θα πίστευε απ’ όσους ζούσαν, τότε στην εποχή της. Ότι αυτό το σκεύος του διαβόλου, που κατέστρεψε ψυχές, θα μπορούσε να μετανοήσει. Και όμως, όχι μόνο μετανόησε, αλλά σήμερα η Εκκλησία μας την προβάλει σε μία από τις πέντε Κυριακές της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τιμητικά, αφιερώνει την Ε’ Κυριακή των Νηστειών στη μνήμη αυτής της Αγίας, της μεγάλης. Για να μας δώσει θάρρος ο Χριστός μας προβάλλοντας αυτό το παράδειγμα της αμαρτωλής γυναίκας πώς με τη μετάνοια, με τα δάκρια, με τον αγώνα της επροκάλεσε την Χάριν του Θεού και ήρθε και την επισκέφτηκε και την καθάρισε. Και βλέπουμε εκεί που αναφέρει στον Αββά Ζωσιμά πράγματα προφητικά, του λέει ρήματα από την Αγία Γραφή και απόρησε ο Αββάς Ζωσιμάς. «Μα έχεις βιβλία εδώ; Στην έρημο», γιατί του έλεγε στοίχους από τη Γραφή. «Όχι Αββά Ζωσιμά, τίποτα δεν είδα, ούτε καν ζώο είδα, τόσα χρόνια μέσα στην έρημο». Η Χάρις του Αγίου πνεύματος βοηθούσε και την έκανε προφητιδα. Και βλέπετε ήταν προφήτης γιατί του είπε πως ήταν ιερέας, του είπε τα γεγονότα που έγιναν μέσα στο μοναστήρι του και όταν γονάτισαν να προσευχηθούν αυτή σηκώθηκε από την γη και φοβήθηκε ο Αββάς Ζωσιμάς, μήπως είναι κάποιο πνεύμα και αυτή διάβασε και την σκέψη του ακόμη και του είπε, «Αββά Ζωσιμα τι σκέφτεσαι, αμαρτωλή γυναίκα είμαι, δεν είμαι φάντασμα». Και τότε ακόμα περισσότερο τρόμαξε ο Αββάς Ζωσιμάς. «Τι είναι αυτό το πράγμα». Που ακόμα και τις σκέψεις του τις καταλάβαινε. Και όταν ήρθε η ώρα να την κοινωνήσει, που του είπε τον άλλο χρόνο να έρθεις, ο παππούς, με τα Άγια Μυστήρια, απορούσε πως θα περάσει τον Ιορδάνη που ήταν πλωτός ποταμός. Καραβάκι δεν έβλεπε πουθενά. Την είδε την Αγία να φτάνει από την άλλη όχθη, αλλά λέει «πώς θα περάσω τώρα για να την κοινωνήσω». Και την είδε στο φως του φεγγαριού να κάνει τον Σταυρό της και να περπατάει όπως ο Χριστός μας πάνω στα νερά του Ιορδάνη και να έρχεται με τα πόδια. Πήγε να της βάλει μετάνοια ο Αββάς, μόλις είδε αυτό το πράγμα. Και του λέει «τι κάνεις Αββά, κρατάς τα Άγια Μυστήρια και θα μου βάλεις μετάνοια;».
Είδατε τι κάνει η μετάνοια του ανθρώπου αδελφοί μου; Σε πόσα ύψη μπορείς να τον ανεβάσει; Γι αυτό σήμερα λοιπόν, ας κάνουμε όλοι μας μία καινούργια αρχή μετανοίας, διότι το έχουμε και ανάγκη και οι μέρες μας είναι δύσκολες και τραγικές και αποκαλυπτικές. Δεν ξέρουμε τι ξημερώνει αύριο. Αλλά και να μην ήταν ακόμη, έχουμε όλοι ανάγκη της μετανοίας, τέτοιας μετανοίας που είχε η Αγία Μαρία η Αιγυπτία. Και έτσι δικαιούμαστε όλοι, όχι τη Χάρη της συγχωρήσεως αλλά την χάρη του αγιασμού, τον οποίο μέσα από την ψυχή μου εύχομαι σε όλους μας. Με την Χάρη και την βοήθεια του Χριστού μας και να αξιωθούμε αδελφοί μου, έτσι μετανοούντες να φτάσουμε να προσκυνήσουμε τα Άγια Πάθη του Χριστού μας και την Αγία του Ανάσταση.
Από το κήρυγμα του Γέροντα Νήφωνα την Ε’ Κυριακή των Νηστειών στις 10 Απριλίου του 2022.
