Περνάνε τα χρόνια, οι μέρες, οι μήνες και μεγαλώνουμε. Και όταν μεγαλώνει κανείς τι σημαίνει, φτάνει προς το τέλος. Κάθε μέρα που περνάει είναι και μία μέρα πιο κοντά στην αναχώρησή μας. Και βλέπω, δεν λέω μόνο για σας, λέω για όλους μας, ότι πολλές φορές δεν μας καίγεται καρφί. Κατά το δη λεγόμενον. Δεν ανησυχούμε. Ανησυχούμε αν θα χτυπήσει το Ισραήλ το Λίβανο, αν θα ρίξει ατομικά ο Πούτιν, αν θα νικήσει ο ΠΑΟΚ ή ο Παναθηναϊκός, που θα κάνει συναυλία ο Οικονομόπουλος να πάμε. Πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, πώς θα αγοράσουμε το πιο ακριβό πράγμα. Τσακωνόντουσαν χθες ένα ανδρόγυνο γιατί θέλει ο γιος τους να αγοράσει 250 ευρώ παπούτσια και ο σύζυγος αντιδρούσε, η σύζυγος έλεγε μα (είναι) μία φορά το χρόνο. Διάφορα τέτοια, που κάνουν και τους ανθρώπους να μαλώνουν μεταξύ τους. Και τα ακούει κανείς από μακριά και γελάει. Και καμία αναφορά για την πρόοδο μας την πνευματική. Καμία αναφορά αν έχουμε αμαρτίες και πρέπει να τις σβήσουμε. Καμία αναφορά ότι αύριο μπορεί να μην ζούμε.
Δεν έχει σχέση τι ηλικία είμαστε. Προχθές κηδέψαμε ένα παιδάκι 18 χρονών. Άλλο παιδάκι με μηχανάκι, συνέχεια ακούμε. Άλλα παιδάκια νεκρά, δώδεκα χρονών. Θυμάστε το κοριτσάκι δώδεκα χρονών το καλοκαίρι που έπεσε ο κεραυνός στην θάλασσα και έμεινε στον τόπο; Ποιος το περίμενε; Το περίμενε κανείς; Και όμως αδελφοί μου αυτό είναι το τελευταίο που μας απασχολεί. Και το βλέπω πολύ και στην εξομολόγηση. Κάνω έναν πρόλογο σήμερα, για να βάλουμε σωστές βάσεις αδελφοί μου. Ερχόμαστε και στην εξομολόγηση και ξαναρχόμαστε και ξαναρχόμαστε και ξαναχρόμαστε. Και ήρθαμε και πέρσι και πρόπερσι. Και φέτος λέμε ξανά τα ίδια. Και όχι μόνο λέμε ξανά τα ίδια, πολλές φορές έχουμε και απαίτηση. «Δεν μας λες τι θα κάνουμε». Βρε καλέ μου άνθρωπε σου τα είπα πέρσι, σου τα είπα πρόπερσι, σου τα είπα τον περασμένο μήνα. Σου τα είπα την περασμένη εβδομάδα. Έχει μία ώρα που μιλούμε τώρα και πάλι σου τα λέω και στο τέλος μου λες «τώρα τι θα κάνω;». Μα αφού έχει μία ώρα που σου λέω τι θα κάνεις. Έχει τέσσερα χρόνια που σου λέω τι θα κάνεις. Τώρα θυμήθηκες πάλι τι θα κάνεις; Αφού τα είπαμε τόσες φορές. Άρα δεν θέλεις να το κάνεις. Και το επαναλαμβάνεις το ίδιο. Και έρχεσαι πάλι να πεις «μα δεν μου λες». Μα αφού σου λέω και δεν ακούς; Η προϋπόθεση είναι να ακούς. Άμα δεν ακούς;
Είχε ένα παιδί πρόσφατα που είχε μία δυσκολία με την σύζυγο του, κόντεψαν να τα διαλύσουν. Μιλούσαμε ώρες στο τηλέφωνο, καθώς ήταν σε μία μακρινή χώρα και σε μία φάση μου λέει «ναι, αλλά ο τάδε τον οποίο πήρα τηλέφωνο, μου είπε ότι με απατάει η γυναίκα μου. Σου είπε λέω έτσι; Και που το ξέρει; Εντωμεταξύ είχε διαλυθεί αυτός. Του λέω καλά να… πάθεις. Που εξομολογείσαι παιδί μου; Μου λέει σε πνευματικό. Τι θέλεις και ρωτάς άλλους 15; Ο καθένας θα σου πει τη δική του γνώμη.
Και το λέει εδώ ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ. Και λέει απευθυνόμενος σε μία σύναξη και προς τους μαθητές του και αλλού. Λέει «Εάν στη συνείδηση οποιουδήποτε από σας υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο μου, μην περιμένετε από εμένα ούτε έναν λόγο. Έναν αληθινό λόγο». Αυτή είναι προϋπόθεση. Όταν πηγαίνεις, ανοίγεις την καρδιά σου, περιμένεις να ακούσεις έναν λόγο ωφελείας. Και δεν εμπιστεύεσαι αυτόν που πας, τότε ούτε η χάρη του Θεού θα του δώσει λόγο και φώτιση να σου πει. Γιατί θα πεις, «για να δω τι θα μου πει, να πάω να ρωτήσω και κανέναν άλλο». Και πας και στον άλλο. Είναι αυτό που σας είπα πολλές φορές, με έναν συμφοιτητή μας, είναι τώρα ιερομόναχος που είχε ένα πρόβλημα και είχαμε πάει στο γέρο Πορφύριο. Του είπε ο γέρο Πορφύριος ένα πράγμα. Αφού σου είπε ο γέροντας, αγιασμένος άνθρωπος. «Ναι» λέει, «αλλά αφού θα πάμε την άλλη βδομάδα στην Εύβοια, να ρωτήσουμε και τον γέρο Ιάκωβο». Ρωτά τον γέρο Ιάκωβο. Του είπε άλλο πράγμα, αντίθετο. Του λέμε τώρα τις θα κάνεις; «Ε αφού έχω πρόγραμμα να πάω στο Άγιο Όρος να ρωτήσω και τον γέρο Παΐσιο», λέει. Ρωτά τον γέρο Παΐσιο και του λέει τρίτη άποψη. Άλλη. Δεν θα μπερδευτής. Ποιον θα ακούσεις; Αφού και οι τρεις είναι αγιασμένοι άνθρωποι. «Ε θα πάμε και στα Κατουνάκια στον Παπα Εφραίμ, να ρωτήσουμε και τον παπα Εφραίμ», απαντά. Πάει στον παπα Εφραίμ άλλο πράγμα. «Αυτό θα ακούσω λέει» αυτό «που μου είπε ο παπα Εφραίμ». Άκουσε τον παπα Εφραίμ; Άκουσε αυτό που του άρεσε εκείνου.
Γι αυτό αδελφοί μου, εάν δεν βάλουμε σωστές βάσεις στην πνευματική μας ζωή, θα κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και θα νομίζουμε ότι κοροϊδεύουμε και τον Θεό. Και θα νομίζουμε οτι είμαστε καλοί χριστιανοί και κάνουμε και το θέλημα του Θεού. Το δικό μας θέλημα κάνουμε. Ακόμα και μέσα στα πνευματικά, ψάχνουμε να βρούμε εκείνον που θα μας πει αυτό που θέλουμε.
«Γιατί μιλώ έτσι;» Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος σε εκείνη την σύναξη. «Θέλω να πω με πολύ πόνο στην καρδιά μου, ότι μέχρι τώρα», (είναι ήδη 30 χρόνια που τους μιλούσε), «δεν μπορούσα να μιλήσω ελεύθερα, να ενεργώ όπως θέλω». Γιατί δεν μπορούσε; Γιατί δεν έβρισκε ανταπόκριση ή δεν άντεχαν να ακούσουν το λόγο. Τους κακοφαινόταν ή δεν μπορούσαν να το κάνουν και το απέρριπταν. Και αναγκαζόταν να λέει άλλα, να κατεβαίνει πιο κάτω. Και να μην είναι αυτός. Γιατί δεν το δεχόταν ο άλλος. Και λέει: «Δεν μπορούσα να μιλήσω ελεύθερα, να ενεργώ όπως θέλω. Πάντοτε υπέμεινα το αντίθετο. Δίνοντας τη θέση στη θέληση ενός άλλου». Δεν μπορούσε να πει αυτά που ήθελε να πει για να προοδεύσουν πνευματικά. «Τώρα όμως», λέει, «δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να το κάνει τούτο πλέον. Διότι δεν γνωρίζω πόσο χρόνο ακόμα θα ζήσω ανάμεσά σας. Και οφείλω να τελειώσω το έργο μου». Και το έργο του τι εννοούσε; Τη σωτηρία.
«Τη σωτηρία των ψυχών που ήταν μπροστά του και του εμπειστευόντουσαν τις ψυχές τους. «Μη σκεφτείτε ότι θέλω, πως να το πω, να στερήσω την δυνατότητα της δικής σας εξέλιξης. Όχι, η σωτηρία του καθενός σας κατέχει για μένα την πρώτη θέση. Βρίσκεται πριν από τη δική μου σωτηρία. Και αν κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας που είναι τρομερά πολύπλοκη, δοκιμαστείτε από έλλειψη εμπιστοσύνης, μην αφήσετε τον διάβολο να σας κλονίσει. Έτσι θα κερδίσουμε τη μάχη της δικής μας σωτηρίας και θα μπορέσουμε να συνεισφέρουμε στη σωτηρία των άλλων προσώπων που έρχονται κοντά μας.
Ο Γέροντας Νήφων στη σύναξη της 28-9-2024
